U(n)(m)ut

Her gün biraz daha diye başlıyordu şarkı.. Her gün biraz daha yitiriyorduk hepimiz.. Bundan sonra hiç birşey beni şaşırtmaz dediğimiz anda daha tuhafıyla imtihan oluyorduk sanki, daha beteriyle,daha acısıyla.. Hayat zaten ağır aksak, kendi tutarsızlığı içinde bir düzen oluşturmuşken, alıştığımız düzensizlikler de bozuluyordu birer birer.. Kimi dinlesem bir gitme telaşı. Umudunu askıda unutanlar ordusu.. Şükretme sakın daha beteri gelir diyenler.. Her gün biraz daha derine gömülen rengarenk yaşam düşleri.. Başka bir hayat mümkün diyen iç sesimin daha da içerlere gömülmesine bakıyorum şimdi.. Uzak ya da yakın yaşanan her ölümün ardından ağıt yakıyorum gizli gizli.. Başka bir hayat mümkündü oysa.. Dünyayı değiştirecektik güzellikle ve bir insanı sevmekle başlayacaktık.. Şimdi ise elimde kalan,dilimde dönen hep aynı dize ; "O iyi insanlar,o güzel atlara binip çekip gittiler. Demir'in tuncuna,insanın piçine kaldık"