Kendine Münhasır bir Yazma Denemesi..

Zaman mı çok yoruyor beni yoksa zamansızlık mı? Bilemiyorum.. Hem her şeye yetişecek kadar güçlüyüm hem de uyusam günlerce diyecek kadar yorgun.. Günlük hayatın rutinlerini yetiştirmek adına o kadar çok koşturup duruyoruz ki geçenin gün değilde hayat olduğunun farkına varamıyoruz.. 

Kırılmayı bıraktım aslında.. Beklentileri olan insan kırılır.. Beklemeyi bıraktım.. Olanı kabullenip iyileştirmeye çalışıyorum.. Ya diyorum daha beteri olsaydık buna da şükür..  Bazen başarıyorum kendimi kandırmayı.. "Aferin bana çok iyi dayandım, dayanıyorum.. Beni kesseler acımaz artık, yürü be kendimim!" Diyorum.. Bazen tükeniyorum işte.. 

Ben bunu kesin yaparımların ardına sığınıp taşıyacağından daha fazla sorumluluk almak hastalığı diye bir şey var mı acaba? Okuduklarım yüzünden kafam o kadar karışık bir halde ki sürekli eksik yaptığım, yanlış yaptığım kanısındayım.. Buzdolabından çay bardağı, giysi dolabından ekmek çıkabiliyor mesela.. Hava soğuk.. Çocuklar hasta.. Kediler aç.. Tuhaf tuhaf şeyler görmeye başlıyorsun bir süre sonra.. Mesela mahallede bir köpek var, neden bilmem beline bi battaniye bağlamışlar kurdeleyle. Öyle geziyor kış geldi geleli. Memnun herhalde. 

Dünya gitgide daha kötü bir hal alıyor.. Ve biz bir canlıya yardım eden birini gördük mü diyoruz ki " ah işte hep bu iyi insanlar sayesinde dönüyor!" Yalan! Çok az artık iyi insanlar.. Yetmiyor.. Durduramıyorlar..

Gecenin yarısı, sabahın ayazı farketmiyor. Aynı anda kafamda milyon tane soru! Sahi uzaylılar gerçekten var mıdır acaba? Biz niye buğday ithal ediyoruz? Ateş nasıl düşürür ki başka? Bazı insanlar niye var? Vs. Vs. Vs.