Güneşin Altında Radyo Dinleyen Çocuk

GGünden güne ürkekleşen serçe gibiyim artık.. Kolum kanadım sadece benim değil. Dilini bilmediğim bir hikayenin, hiç olmak istemediğim baş rolü oldum. Etrafımda uçuşan,içinde cansız canlar taşıyan savaş helikopterleri, her dakika gözetlendiğimi düşündüren insansız hava araçları var! Hava araçları insansız ama şehirler daha insansız sanki.. Bir donukluk, ruhsuzluk çöktü buralara.. En iyi tanıdığımıza inandığımız insanlarla aramızda keskin sınırlar çizildi.. 

Korkuyorum.. Bireysel kaygılanmaktan bile utanır oldum..  Akşam sohbetlerimiz yok artık çünkü çocukların yanında konuşamayacak kadar ağır mevzular var haber bültenlerinde.. 

Çoğu gece yatağa uzandığımda, bedenim boş bir kütle gibi yığılıveriyor.. Tek derdimin saçma sapan kıskançlıklar olduğu, onu mu alsam bunu mu giysem dediğim günleri özlüyorum..

Kapitalizmin keskin kılıcını boynumuza dayamış "verdiğimle yaşayıp, itaat edip, en çok çalışıp,en geç öleceksiniz" diyen sevgili işverenler bir yandan.. Çocukların geleceklerini kurtarmak adına feda ettiğimiz bu günler bir yandan.. Memleket kaygısı bir yandan.. 

Okumayı bıraktım,izlemeyi de.. Dinlemiyorum zaten artık kendimi bile.. Düşünme işinide sonlandırmayı başarırsam tamamlanacağım.. 

"herkesin herkesle sevgili olduğu bir toplumu

özleyen

ve bütün gün güneşin altında radyo dinleyen

bu çocuğu unutma

bir gün buradan gideceğim

sen kontağı çevir vitesi ikile beni unutma

uzak yollar beni çağırıyor

hiçbir şey yapmayacağım bundan sonra

“ben buradayım” de güneşin altında radyo

dinleyen çocuğa “dünyadan korkma"

güneşin altında radyo dinleyen çocuğu sakın

unutma güneşin altında radyo dinleyen çocuk
"  demiş ya Ahmet Güntan.. Ben de bundan sonra hiçbir şey yapmayacağım galiba..