Nefes

Çocukken yarışırdık kim nefesini en uzun süre tutacak diye.. Ben on saniyeden fazla duramazdım hiç bir zaman.. Yaş aldıkça, nefes almak farklı anlamlar kazandı.. Yaşamın kendisi nefesten ibaret iken zor anlarda nefes alamaz hale geldik dedik.. Heyecanlandık, nefesimiz kesildi.. Aşık olduk, nefesini nefesimizde hissettik..

Büyüdük,büyüdükçe öğrendik,öğrendikçe acımız arttı.. Her doğum gününde bir mum koyduk pastanın üzerine ve nefesimiz yettiğince üfledik, yeni yaşımız yeni umutlara gebe olsun, mum sönsün ışığımız yansın diye.. 

Anne olduğum an nefesimi tuttum bekledim, küçük mucizemin alacağı ilk nefesin sesini.. Sanki, o sesi duymazsam benim de soluğum kesilecekti.. Bu yüzdendir herkesi anlamaya çalışsam da evladının nefesi kesilen bir anneyi asla anlayayamacağımı düşünmem.. Emek emek büyüttüğü canını toprağa veren bir anne ne hisseder ki.. Hele onun doğum gününde.. Bir çocuk öldüğü zaman gerçekten ölür mü? Bir anne yaşadığı acıyı son nefesine kadar yüreğinde taşımaz mı? Hayallerinde okutur,büyütür,evlendirir,doğum gününü hayallerinde kutlamaz mı? 

Her sene bir mum söner doğum günlerinde ama büyümez ölü çocuklar...