Aşk!

Kırgın elleriyle dokunmaya korkuyordu çocuk kalbine aşk.  Yetersiz sevdalardan taşıp gelmişti nihayetinde.. Bedeninde nice korkular,acılar,anılar,bağlılıklar,bağımlılıklar vardı.. Hani yolun en karanlık noktasında durmasa böylesi aydınlanmayacaktı.. Ilk önce korkularını çığlık çığlığa saldı toprağa..  Sonra arzularını buldu utandıklarından sıyrılıp. Üzüldü,üzüldüklerini,acıdıklarını uğurladı.. Kalbine dokunduğunda eli, en çok kendine söylediği yalanlarla yüzleşti. Gözün görmesi için önce gönlün açılması gerekti çünkü..  

Kim bilir kaç gece kalbi aç uykuya dalmıştı.. Ekmek gibi, su gibi diye belletmişlerdi.. Bir sevginin orta yerinden geçerse zaman zamansızca, niyetler asılı kalır söğüt dallarında.. Ne yerdedir,ne gökte.. Kim akıl verir, kim derman olur bilinmez., 

Yara bende, derman sende dediğinde türküler, kendine bile hayrı dokunmaz sabahları karşılarsın.. En çok yalanı yine kendine söylemişsindir.. Ve en çok inanan yine sensindir..