yalnız/ca

İnsanın zorunlu yalnızlığından bahsetmişken kalabalık hayatında bir dakika nefes almak istiyorum diyenleri anmadan olmazdı sanırım..
Kadın ya da erkek farketmiyor üzerinde fazla sorumluluk ve baskı hisseden kişilerin en temel duygusu haline geliyor kendine kalabilme istediği. Yalnızların bu kadar mutsuz olduğunu gören bir başka insan neden yalnızlık arayışına girer peki?  Etrafıma bakıyorum da kendimde dahil olmak üzere hep bir beş dakika kafamı dinlesem hali hakim. Kızım doğduğu günden beri bir fincan sıcak kahve icemedigimi söylesem abartmış olmam sanırım. Bu durumdan şikayetcimiyim aslına bakarsanız bazen evet.. insan kendi sesini sadece kendiyle başbaşa kaldığında anlayabiliyor. Bakın duyuyor demiyorum çünkü iç ses o kadar baskın ki sevmediğiniz biriyle sohbet ederken kafanızda süreki çınlar " amma uzattı bu da banane senin çocuğunun okulundan,işinden,komşundan,kocanın aldığı hediyeden...bla bla bla" bazı anlarda da kaç kurtar kendini der ya biri hatırladınız değil mı? Hep ordadır hep konuşur ve hep size en saçma korkularınızı hatırlatır olur olmadik yerlerde,en derin arzularınızla yuzlestirir, kabullendiginiz, kabullenemediginiz her şeyden haberi vardır ve sizi de haberdar etmek için konuşur da konuşur. Kalabalıkta bastırmak kolaydır dikkatinizi dağıtacak bir şey bulur ona odaklarsınız. Ama yalnızken... işler değişir..
Şahsen ben seviyorum zaman zaman kendimi dinlemeyi,çünkü içerdeki ben disardaki benden o kadar farklı ki her defasında yeni tanıştığım biri gibi seyredebiliyorum.. ve anlıyorum gündelik hayatından bunalan insanların beş dakikalık mola vermem,kendime kalmam lazım demelerini..tabi herkesin yalnızlık senfonisi farklı yazılır ama sanırım insanın seçtiği yalnızlık hali ona en çok yarayandır.
Derviş misali;  bazen yalniz kalmak iyidir.. ufkunuzu acar,bulanık fotoğraflar netleştir,hayat berraklasir..korkuya mahal yok.