Yangın..

Bu bir bilgi paylaşımı değil iç hesaplaşma yazısıdır;

Kendimi tutuyorum günlerdir. Yazmaya başlama sebebim biraz olsun gündemden uzaklaşmak,kafamı dağıtmaktı.. Çünkü çok uzun zamandır yüreğimde dağ gibi büyüyen korkularım var benim. Kendi içimden başlayan içime sığmayıp dışarı taşan korkularım var.. Evladım var, nasıl bir dünyada nasıl bir ülkede nasıl bir şehirde büyüyecek diye içim içimi yiyor. Evladım var bir de evladı ölen anneler var kalbimde, görüyorum çocukları döverek,vurarak,kafalarını taşla ezerek, üzerlerine bombalar yağdırarak öldürüyorlar. Çocuklar onlar ve öldürenler hep aynı " teröristti, taş attı, slogan attı, dinini öğrenmedi sünni değildi, Türk bile değildi..." 

Kendi çıkar çatışmaları içinde boğulan yetişkinlerin canı cehenneme; evinde televizyon seyreden 15 yaşındaki çocuk ölüyor, bir bebek dağda susuzluktan ölüyor, 49 tane ilkokul öğrencisi üzerlerinde önlükleriyle ölüyor! Hayır ölmüyor öldürülüyor!!   Dün bir duruşma salonunda bir anne oğlunu döve döve öldürenlerin yüzüne haykırıyor " keşke kurşunla vursaydınız da hemen ölseydi böyle çok canı yandı evladımın" diye.. Hala sıcak koltuklarında oturan bizler dönüp kendi çocuğumuza sarılıyor ve şükrediyoruz ne kadar şanslıyız değil mi? 

Modern çağın klavye şövalyeleri.. Kalbim göğüs kafesime dar geliyor ne zaman unuttuk insan olmayı.. 

Memleketim dediğim evim dediğim yerde yıllardır beraber yaşayan insanlar dün gece birbirini öldürdü.. Ve benim tek düşündüğüm şey çocuğumu alıp kaçmak oldu.. Kendimden utandım evet çocuğunu bir daha kucaklayamayacak olan annelerden utandım ama korkum kendimden ağır geliyor.. 

Devasa bir labirentin içine tıkıştırılmış deney fareleri gibiyiz, çıkışı yok.. Tek çıkış yolu birlik olup duvarları yıkmak.. Ama yıllardır o kadar sindirilmiş ve ezilmişiz ki onu yapacak cesarette yok.. 

Sonumuz hayrolsun..