Karanlık..

Şehirlerin suskunlukları vardır.. Başka hiç bir sessizliğe benzemeyen, en büyük acıları,haykırışları içinde barındıran.. Alt komşudan gelen bir çocuk ağıdıdır zaman zaman, sokaktan geçen bir arabanın acı fren sesi.. Bir de tüm bu sessizliğin seslerini dinleyen deliler vardır benim gibi.. Cama fırlarım hemen yolda bir kedi, köpek yatıyor mu acaba diye? Kulak kabartırım kavga mı var? Insanı yoran haller aslına bakarsanız..  Kucağımda çok can kaybettim, kurtardıklarım da oldu elbet ama kaybettiklerinin acısı bir ömür silinmiyor insanın ruhundan.  Çok ağladım, annesi babası kavga ederken sesini duyuramayn bebelerle. Paranoya sınırında ses bekler oldum sonra zamanla!

Siz hiç dinlediniz mi geceleri sokakları? Uyuyamayan, uyku yoksulu insanların yüküdür gecelerin tüm sorunları.. Üstelik tüm dünyayla aynı anda hücum eder zihnin karanlık kuytularında saklanan, gün yüzü görmemiş, hain karmaşa..kafanızın içinde, patlamak istercesine dışarı çıkmaya çalışan çığlıklara karışır,sokak köpeklerinin koro halindeki bağırtıları. Geçmişi anar, geleceği kurarsınız.. Eskiler hep daha ağır ezer yüreğinizi.. 

Mutlu olmayı unutmaktır biraz, yalnız karanlığın depresyonudur.. Biriken umutların kalabalığıdır zaman zaman.. Gece ağır gelir kimine..  Bazıları için ise yaratmanın vaktidir.. Umut,acı,isyan,huzur hangi duyguyu taşıyorsa yüreğinde, onu şekillendirir karanlığın maskesinde.. Şiir olur, resim olur, roman olur bazen gece.. Düş kurar gibi , usulca sokulur gibi yerleşir insanın yüreğine..